De laatste Duitse keizer Wilhelm II moest aan het eind van de Eerste Wereldoorlog vluchten uit zijn eigen land. Duitsland had de oorlog verloren en Der Kaiser was zijn leven niet meer zeker. Hij vroeg op 9 november 1918 asiel aan in het neutrale Nederland. De Nederlandse regering verleende Wilhelm niet alleen asiel, er stond ook een paleis voor hem klaar: Huis Doorn.
Dat huis bewoonde de keizer tot aan zijn dood in 1941. Hij ligt er ook begraven in een mausoleum, wachtend op het moment dat Duitsland weer een monarchie zal zijn. Want dan mag zijn lichaam pas weer terug naar zijn geboorteland.
Huis Doorn is sinds de dood van zijn eigenaar maar weinig veranderd. De kamers zijn nog net zo ingericht als in de tijd van Wilhelm. De voormalige keizer vulde zijn dagen met het uitnodigen van vrienden, wandelen met zijn hondjes en het inkleuren van zwart-wit foto’s van zichzelf. Hij las enorm veel boeken, zijn bibliotheek bestond uit 6.000 exemplaren. Wat me opviel is dat bijna de helft van de boeken in het Engels was. Maar eigenlijk was dat ook weer niet zo vreemd, aangezien Wilhelm’s moeder de Engelse prinses Victoria was, die hem tweetalig heeft opgevoed.
Vreemder was dat hij een oorlog voerde tegen de Engelse koning – die feitelijk zijn neef was. En een oorlog tegen het Rusland van Tsaar Nikolaas, die de echtgenoot was van zijn nicht.
De man had in ieder geval geen makkelijk leven, mede door zijn lichamelijk gebrek. Zijn linkerarm was namelijk verlamd en een stuk korter dan zijn rechterarm. Waarschijnlijk is dit ontstaan bij de geboorte. De dokter trok toen te hard aan het armpje van de kleine Wilhelm, omdat moeder Victoria bijna het leven liet in het kraambed. Het armpje schoot daarbij uit de kom en dat werd pas maanden later ontdekt. Toen was het al te laat.
De eetzaal in Huis Doorn, met boven de open haard een levensgroot portret van Keizer Wilhelm II.
De uniformen van Keizer Wilhelm II hadden ook allemaal een korte linkerarm (collectie Huis Doorn).
Graf van Senta, de favoriete teckel van Keizer Wilhelm II.